ویلیام فاکنر در سال ۱۹۴۹ جایزه نوبل ادبیات را به دلیل فعالیت قوی و سهم بی‌نظیر هنرمندانه‌ای که در شکل‌گیری رمان مدرن آمریکایی داشته کسب کرد. او نویسنده‌ی رمان، داستان کوتاه، نمایش‌نامه، شعر و فیلم‌نامه و مقالات می‌باشد اما شهرتش وابسته به رمان‌ها و داستان‌های کوتاهش می‌باشد که اکثراً در شهر ساختگی یوکناپاتافا به وقوع می‌پیوندند. این مکان خیالی برگرفته از منطقه‌ای است که فاکنر بیشتر سال‌های عمر خود را آنجا سپری کرده است.
ویلیام فاکنر پس از دریافت جایزه نوبل به یکی از شاخص‌ترین نویسندگان آمریکایی جهان بدل شد. رمان‌های حرامیان و حکایت او نیز برنده بخش داستانی جایزه پولیتزر شده‌اند و کتاب‌های خشم و هیاهو، گور به گور و روشنایی ماه اوت در لیست ۱۰۰ رمان انگلیسی برتر قرن بیستم قرار گرفته‌اند که خشم و هیاهو دارای رتبه ششم در این لیست می‌باشد. ویلیام فاکنر در ابتدا به نوشتن شعر روی آورد اما وقتی اشعارش موفقیت زیادی کسب نکردند، او نصیحت نویسندگانی که با آنها در ارتباط بود را پذیرفت و داستان‌کوتاه نویسی را آغاز کرد.
از جمله خصوصیات بارز ویلیام فاکنر به‌کار‌کیری صحیح و با دقت زبان و پایبندی به گویش منطقه‌ای می‌باشد. وی همچنین به روشن ساختن مسائل اجتماعی پرداخته است که سایر نویسندگان آمریکایی در تاریکی رها ساخته‌اند، از جمله برده‌داری و اشرافیت در جنوب آمریکا. او سعی می‌کند این باور را به تصویر بکشد که خشونت‌‌های تاریخی همچنان آثار ویرانگر در دنیا دارند. فراز و نشیب‌های زندگی فاکنر در دوران نویسندگی بر آثارش تأثیرات هویدایی دارد. او تحت تأثیر مدرنیسم اروپایی بوده است. از شیوه‌ی جریان سیال ذهن بهره گرفته، داستان‌هایش اغلب عاطفی بوده ولی در بسیاری از مواقع آثار بدبینی شدید او در داستان مشهود است.
تعداد زیادی از آثار ویلیام فاکنر به زبان فارسی ترجمه شده‌اند، همانند گور به گور، خشم و هیاهو، حریم، یک گل سرخ برای امیلی، حرامیان، آبشالوم آبشالوم ! و روشنایی ماه اوت.
