دو پهلو | شخصی که می‌خواهد ناشناس بماند نوشته پل اسکات

مهم نیست خبرنگار ورزشی فرضی، که برزیل را به عنوان کشوری پر هرج و مرج می‌شناسد، اما با این حال در جام جهانی ۲۰۱۴ عاشق آن‌جا می‌شود، در ستایش زیبایی‌های طبیعی برزیل، مهمان نوازی و حس خوشگذرانی آن، چه می‌گوید.
نیروهای متحدی که سبب می‌شوند این جام جهانی از همه جام‌های دیگر برتر باشد – همانطور که دولت برزیل در سخنرانی خود بعد از سخنرانی رسمی‌اش پیش از رسیدن خبرنگاران ورزشی، اعلام کرد- جام جهانی‌ای که بازی‌ها در آن بدون ترس اجرا شد و از این به بعد، مکانی مانند ساحل کوپاکابانا برای همه جام‌های جهانی پیش‌نیاز است، با وجود همه این‌ها، برزیل کشوری پیچیده باقی می‌ماند، کشوری که درک آن دشوار است، کشوری که در پنهان کردن مشکلات و نقاط ضعف خود مهارت بسیاری دارد و همینطور قادر است همواره روش‌هایی جدید برای عادی نشان دادن مشکلات و کاستی‌ها پیدا کند. در این کشور پیچیده با تاریخ فاسد و بسیار منحصربه‌فرد آن، شخصی زندگی می‌کند که می‌خواهد ناشناس بماند، کسی که هنوز نمی‌داند برزیل برنده جام جهانی‌ای که میزبان آن است، نخواهد شد.
این شخص که می‌خواهد ناشناس بماند، داستان نویسی برزیلی است که چند سالی است سی سالگی را پشت سر گذاشته، در سان پائلو زندگی می‌کند و زمانی برای نوشتن کتاب‌هایش بدون هیچ مزاحمی-حداقل بیشتر ماه‌های سال و حالا هفت سال است که اینطور است- اختصاص می‌دهد. البته باید از شغلش به عنوان نویسنده سخنرانی‌های کمپین‌های دوران انتخاباتی متشکر باشد. به مراسم‌های سیاسی یا ائتلافی علاقه‌ای ندارد و دغدغه اصلی او، در واقع تنها دغدغه او –زمانی که وقت دغدغه داشتن فرا برسد- این است که سیاستمداری پیدا کند که از سایر سیاستمداران به او بیشتر پول بپردازد تا برای آن‌ها سخنرانی‌هایی بعد از پیروزی بنویسد.
در سال ۲۰۱۴، در روز پس از دیدار نهایی جام جهانی، کسی که نمی‌خواهد نامش فاش شود، کار خود را برای یکی از ائتلاف‌های احزاب در یکی از ایالت‌های شمال شرقی برزیل آغاز می‌کند و نه تنها با انتخابات فرماندار ایالت ارتباط پیدا می‌کند، بلکه در دیدارها حضور پیدا می‌کند تا استراتژی ائتلاف را برای انتخابات ریاست جمهوری تعیین کند.
این تنها سال جام جهانی نیست، بلکه سال انتخابات نیز هست. مردم فکر می‌کنند جام جهانی مهم‌تر است اما جام جهانی به این دلیل در برزیل برگزار می‌شود که برندگان انتخابات گذشته تلاش‌ها و فشارهای سیاسی را با هم ادغام کردند تا جام جهانی را به برزیل بیاورند، پس می‌توان نتیجه گرفت انتخابات در برزیل از جام جهانی مهم‌تر است.
این شخص که ترجیح می‌دهد ناشناس باقی بماند، در استراتژی مهارت بالایی دارد، زیرا پژوهش گر ماهری است و می‌تواند بر مظنونان همیشگی، توطئه‌های سیاسی که برای تغییر شرایط به حالت دلخواه استفاده می‌شوند، پیروز شود، کسی که تا به حال راهی جز روش‌های درست برای رسیدن به پیروزی نیاموخته است. او در هنر عقب نشینی یا پیشروی در بحث، ارائه شعارها، سخنرانی‌ها، پرسش و پاسخ‌ها و دروغ‌هایی که رقبای کمپین سیاسی‌ای که وی برای آن کار می‌کند، را تضعیف می‌کنند، مهارت بالایی دارد. می‌داند احزاب برزیلی دیگر وجود ندارند تا خود را نشان دهند، اما بیشتر تمایل دارند قدرت را حفظ کنند و به خاطر خود قدرت، از آن نگهداری کنند. وقتی می‌فهمید یک پروژه انتخاباتی بیشتر در مورد حفظ قدرت است، همه چیز کاربردی‌تر به نظر می‌رسد. پیدا کردن شیوه درست سخت گفتن آسان‌تر خواهد بود و با ساختن بیانیه‌های انتخاباتی، آن شیوه به نمایش سیرکی تبدیل می‌شود.
یک بار شخصی به او گفت: تا حالا نویسنده کمپینی را ندیده‌ام که تا این اندازه برای تخریب، احساس وظیفه کند. ایجاد شایعات احمقانه و پوچ در قسمت‌های نظرخواهی بی‌گناه-شایعاتی که در اینترنت منتشر شده و وارد اخبار نیز می‌شود و قبل از این که هیچ‌کس دیگری دروغ بودن آن‌ها اثبات کند، آسیبی جدی به اعتبار قربانی وارد می‌کنند، سپس سریعاً نشست‌های با بحث‌های مخالف مطرح می‌شود که رد ادعا و دفاعیات رقیب را کاملاً از بین می‌برد و در همان شرایط شایعه‌ای شرم‌آورتر و سرشار ازدروغ و تهمت را منتشر می‌کند؛ این مورد شامل یک راز شوکه کننده زندگی خصوصی یکی از بستگان نزدیک دشمن انتخاباتی خواهد بود و این روند همینطور ادامه خواهد یافت و چیزی تغییر نخواهد کرد.

این شخص که می‌خواد ناشناس بماند، برزیلی است، اما به فوتبال علاقه زیادی ندارد، حداقل نه به آن اندازه که به سینه خود بکوبد و فریاد بزند که فوتبال ملیت، مذهب و روح اوست، زیرا از آن دسته از برزیلی‌هاست که در نوجوانی فهمید اختصاص بیش از اندازه زمان به فوتبال و دنبال کردن آن، در حالی که می‌داند تظاهر ناشیانه‌ای بیش نیست، اتلاف وقت است. به هر حال، وقتی فهمید جام جهانی ۲۰۱۴ در برزیل برگزار می‌شود، بسیار خوشحال شد، حتی خوشحال بود آن‌هایی که توانسته‌اند جام جهانی را به برزیل بیاورند، در انتخابات رأی آورده‌اند.

این شخص که ترجیح می‌دهد ناشناس بماند، بسیار بدبین است، به همین دلیل است که هیچوقت مانند اکثر برزیلی‌های بومی، احمقانه شاد نخواهد بود، یا حداقل فکر می‌کند آن‌ها جایی هستند که اعتقاد دارد خودش اهل آنجاست، هرچند تا کنون دقیقاً بیان نکرده است اهل کجاست. با توجه به دید منفی او و خواننده‌ای کاوشگر و در نتیجه شکاک، به خوبی می‌دانست معترضین جام جهانی شانسی در برابر صدای سوت داور زمانی که بازی بین برزیل و کرواسی را آغاز کرد، ندارند. دموکراسی خوب قدیمی، تصمیمات دموکراتیک گرفتن و اداره امور به صورت دموکراتیک. (و اگر شما نویسنده هستید، دموکراسی برای شما نیز کار دارد.)
تماشای بازی‌های برزیل در جام جهانی را دوست دارد و به خوبی می‌داند کار او به نحوه بازی کردن برزیل بستگی دارد، چون حمله کردن یا دفاع از خرج کردن سرسام آور برای زیرساخت‌ها و پروژه‌های استادیوم‌ها، در حالی که هنوز خیلی از مسائل آن گونه که باید باشد، نیست، تأثیر آن به عملکرد برزیل بستگی دارد و این جام جهانی که در خانه برگزار می‌شود و نه حتی دیکتاتوری نظامی-دیکتاتوری‌ای که در اواسط دهه ۱۹۶۰ در برزیل شروع شد و در اواسط دهه ۱۹۸۰ پایان یافت، دیکتاتوری نظامی‌ای که سبب به دست آوردن سیاسی پیروزی جام جهانی ۱۹۷۰ در مکزیک شد- جام جهانی‌ای در خانه برگزار نکرد تا از آن بهره برداری کند.
همه چیز همانطور است، این کسی که می‌خواهد ناشناس بماند، هنوز مجبور است هر سخنرانی‌ای که برای نوشتن آن‌ها مأمور شده، بنویسد و طبق وظایفش بقیه را متقاعد کند. به همین علت نه تنها جام جهانی را به عنوان آتش بس نمی‌بیند، بلکه آن را مجموعه‌ای از ترفندهای دست‌هایی می‌بیند که اتفاقات واقعی را پنهان می‌کنند، فساد سیاسی، پیچاندن‌ها و فریب دادن‌ها، تصمیم گرفتن در این مورد که چندین استادیوم در چندین نمونه از شهرهای میزبان چه کاربردی خواهند داشت، دوازده استادیوم که می‌توانستند هفده تا باشند، همانطور که نخست وزیر قبلی برزیل می‌خواست، تا جایی که فیفا، در راه تبدیل شدن به رذل‌ترین، تنها هشت تا را درخواست کرد.
همه چیزهایی که در تمرین‌ها اتفاق افتاد اما در طول جام جهانی اتفاق نیفتاد، مثلاً اعتصاب‌ها و اعتراضات خیابانی، اگر در طی جام جهانی اتفاق می‌افتاد، می‌توانست تأثیر بهتری بگذارد- این مواد خام کار او خواهد بود. به همین دلیل در موازات لیست تعیین شده بازی‌ها، مشغول نگاشت وقایع دیگر است: صداهای راه‌پیمایی‌ها و اعتراضات کوچک، روشی که دستگاه سرکوب گر برای سرکوب هر گونه راه‌پیمایی و اعتراض در جام جهانی در پیش گرفته بود؛ او به خوبی می‌داند تنش در این سرکوب گری پنهان شده است و از این تنش، اتفاقات شوکه کننده‌ای بعد از جام جهانی رخ خواهد داد و سرکوب گری فروکش می‌کند.
این شخص که می‌خواهد ناشناس باقی بماند، با گوشه گیری و انزوا مشکلی ندارد، شخص گوشه گیر بهتر می‌تواند اتفاقات را بررسی کند. برای این که یکی از چندین راهپیمایی‌هایی که پوشش خبری ندارند را از نزدیک ببیند، این شخص که نمی‌خواهد کسی او را ببیند، از آپارتمان خود در سان پائولو خارج می‌شود و چندین بلوک جلوتر به سمت پراکا روزولت می‌رود، ناحیه‌ای که چندین سینما دارد و کانون مقاومت فرهنگی بوده است. یک جلسه عمومی در اینجا در حال رخ دادن بود که چند صد نفر دور هم جمع شده بودند تا در مورد خشونت‌هایی که توسط نظامیان و غیر نظامیان حین اعتراضات اخیر اعمال شده‌اند، بحث کنند و پاسخی برای زندانی کردن یک دانش آموز و معلم که چند روز پیش در یک راهپیمایی به جرم پوشاندن هویتشان دستگیر شده بودند، پیدا کنند. این شخص که می‌خواهد ناشناس بماند، متوجه شد حال جمع متشنج شده و نیروهای ویژه نظامی در اطراف جلسه پرسه می‌زدند و مردم حاضر در میدان را می‌ترساندند و به این فکر کرد که برگردد و به خانه برود، اما تصمیم گرفت صبر کند، نقطه‌ای را پیدا کند که کمتر در معرض دید باشد و جلسه و نتایج متعاقب آن را مشاهده کند. دید که دو وکیلی که آن‌جا بودند تا مردم از مهارت آن‌ها استفاده کنند، دستگیر شدند و از آنجا برده شدند. آخرین اعتراضی که به آن‌جا رفت، به منظور بزرگداشت کارگرانی برگزار شده بود که در زمان ساختن استادیوم‌های جام جهانی کشته شده بودند. می‌داند همه اعتراضاتی که در زمان جام جهانی برگزار می‌شود، توسط سیاستمداران در صدر قدرت و حزب مخالف، کشف و ضبط می‌شود و به همین دلیل او تا پایان جام جهانی منتظر می‌ماند. اما در این روز، در حین این که اعتراضات در پراکا روزولت را زیر نظر دارد، هنوز نمی‌داند برزیل برنده جام جهانی‌ای که میزبانی‌اش را بر عهده دارد، نخواهد بود.
این شخص که می‌خواهد ناشناس بماند، می‌داند خشونت در حومه شهر نیز مانند نواحی شهری افزایش پیدا کرده است و کیفیت گروهی از سرویس‌های عمومی دولت مرکزی، استان و شهری به شدت افت کرده و ناهمسانی اجتماعی در سطح هشدار دهنده باقی مانده است و کشور هنوز هم مشکلاتی جدی در زمینه وضوح و پاسخگویی به مردم در مدیریت بودجه عمومی دارد و راهپیمایی‌هایی در رسیف، مانائوس، سالوادور و سایر شهرهای میزبان و غیر میزبان برگزار می‌شود، اما او به مسائلی فکر می‌کند که در زیر فرش جام جهانی پنهان شده‌اند، چیزهایی که او حتی نمی‌تواند ببیند، چیزهایی که پشت فرضیه بزرگ جام جهانی پیروز پنهان شده‌اند، چیزهایی که منتظر پایان آتش بس هستند تا زمانی که همه چیز به حالت عادی بر می‌گردد، خود را نشان دهند، قانونی که در زمان جام جهانی غایب بوده و سبب شده خبرنگاران ورزشی فرضی، بخواهند به تمام دنیا بگویند این جام جهانی برزیلی بهترین جام جهانی است.
نکته مثبت این است که یاد خواهید گرفت چگونه منتظر باشید، چگونه بین خطوط آتش بس بخوانید. او می‌داند برای اکثریت مردمی که از جام جهانی سود بردند، سال در روز بعد ازجام جهانی پایان می‌یابد، اما این مسئله اصلی برای او نیست. برای این شخص که نخواست نامش فاش شود، سال ۲۰۱۴ در روزهای پس از جام جهانی آغاز می‌شود، وقتی که همراه با مشکلات داخلی و موجود از قبل، مشکلاتی نیز در حین کمپین‌های تبلیغاتی اهمیت پیدا می‌کنند، باید سریعاً تصمیم بگیرد چگونه با جام جهانی و سایر غافلگیری‌های اجتماعی که پس از آن پدیدار می‌شوند، دست و پنجه نرم کند. مخصوصاً وقتی می‌فهمد تیم کشور او، کشوری که میزبان جام جهانی‌ای است که برتر از سایر جام‌هاست، برنده این جام نخواهد بود.