معرفی کتاب شن روان نوشته استیو تولتز

شن روان دومین اثر استیو تولتز استرالیایی در پاییز ۲۰۱۵ منتشر شد. نوشتن دومین کتاب همیشه برای نویسندگان سخت است، چرا که کتاب اول معمولا حاصل تجربه و تلاش سالیان دراز یک نویسنده است. او از آزمون و خطاها و موضوعات زندگی و همچنین پروژه‌های قدیمی نوشتنش بهره می‌گیرد تا اولین کتاب را به بازار بفرستد. اما در مورد دومین کتاب وضعیت به کلی متفاوت است. این احتمال وجود دارد که نویسنده موفق نشود در زمانی کوتاه زمینه‌هایی هم‌تراز با اثر قبلیش را در اثر جدید بیافریند.

استیو تولتز هنر زیادی در خلق جزء از کل به نمایش گذاشت و استقبال شدید از این کتاب در واقع استقبال از ثمره‌ی سالیان متمادی تلاش برای نوشتن بود. از این رو کار او برای دومین کتاب برای تولتز سخت بود. همچنین خوانندگان توقع زیادی از او پیدا کرده بودند. کتاب شن روان از لحاظ ساختار، موضوع و شیوه روایت تفاوت چشمگیری با جزء از کل ندارد. این کتاب نیز پریشانی‌های مربوط به وجود و هستی را در دنیای مردان به تصویر می‌کشد و راوی آن به نوبت دو شخصیت اصلی داستان هستند.

لیام نویسنده‌ی ناموفقی است که دست بر قضا پلیس شده است و آلدو دوست قدیمی و نزدیک او یک کارآفرین ناموفق است که سابقه‌ی طولانی در بدبیاری و بدشانسی دارد. شن روان به طور کلی تمرکز زیادی بر شکست و عدم موفقیت دارد. اولین باری که خواننده با این دو شخصیت مواجه می‌شود آنها چهل ساله هستند و آلدو فلج و ویلچرنشین است و تولتز این کنجکاوی را در وجود خواننده برمی‌انگیزاند که ادامه کتاب را بخواند تا دلیل فلج شدن آلدو را بفهمد.

ماجرا با شرح بدبختی‌های آلدو ادامه پیدا می‌کند تا اینکه لیام به این نتیجه می‌رسد که زندگی آلدو سوژه‌ی عالی‌ای برای نوشتن یک کتاب است. او تصمیم می‌گیرد داستان شکست‌های پی در پی آلدو را بنویسد تا از این طریق به اهداف خود یعنی نوشتن یک کتاب درست و حسابی و همچنین جلب نظر همسر سابقش دست یابد. تولتز داستان دوستی این دو نفر را با سفر در زمان بازگو می‌کند. اینکه این رابطه چگونه شکل گرفته و ادامه پیدا کرده است و در نهایت اینکه در زمان حال و با تصمیم لیام برای نوشتن داستان آلدو چگونه پیش خواهد رفت.

کتاب شن روان ریتم تندی دارد و خلاقانه نوشته شده است. طنز تلخی که در بیان شکست‌های شخصیت‌ها وجود دارد گیرا و تأثیرگذار است. کتاب با نقل قولی از کافکا آغاز می‌شود مبنی بر اینکه “امید هست، امید بسیار هست، اما نه برای ما” این جمله ناامیدی را که شخصیت‌های این کتاب درگیر آن هستند را از ابتدا مشخص می‌کند و شن روان با شرح داستان‌هایی در داستان اصلی پیش می‌رود.