مانند بسیاری از آثار هنری ارزشمند اوایل قرن بیستم، دوبلینی‌های جیمز جویس هم در نگاه اول بسیار ساده و مستقیم به نظر می‌رسد. به خصوص وقتی این اثر با کتاب‌های بعدی جویس؛ چهره مرد هنرمند در جوانی و اولیس مقایسه می‌شود. درک و دنبال کردن داستان‌های دوبلینی‌ها به نسبت سایر کتاب‌های جویس، آسان‌تر است در حالی که کتاب‌های دیگری که از آنها نام برده شد، پیچیدگی‌هایی دارند که حتی حرفه‌ای‌ترین خوانندگان را هم به چالش می‌کشند.
جویس شیوه‌ی روایت منحصر به فرد خود را با دوبلینی‌ها آغاز کرد. هر چند که در این کتاب اثری از جریان سیال ذهن و تکنیک‌های دیگر او به چشم نمی‌خورد، اما راه را برای موفقیت‌های بعدی او هموار کرد. دوبلینی‌های جویس را با دوره‌های آبی و سرخ در هنر پیکاسو قابل مقایسه می‌دانند، که در آن پیکاسو هنر تصویرگری واقع‌گرایانه را به اوج رساند و پس از آن پایه‌های کوبیسم و سایر سبک‌های انتزاعی را پایه‌گذاری کرد. جویس حتی برخی شخصیت‌ها که در بعدها در کتاب‌هایش ظاهر شدند را در دوبلینی‌ها معرفی کرد.
در سال ۱۹۰۵ جیمز جویس بیست و سه ساله دست نوشته‌ای حاوی دوازده داستان کوتاه را به یک انتشارات انگلیسی سپرد. تأخیری که در چاپ پیش آمد این فرصت را به جویس داد تا سه داستان دیگر نیز به این مجموعه اضافه کند. اگرچه داستان‌ها قوی و بی‌بدیل بودند، ولی دوبلینی‌ها تا سال ۱۹۱۴ به چاپ نرسید و دلیل این وقفه نگرانی‌هایی از بابت صراحت محتوا و اشاره به برخی مسائل سیاسی و اجتماعی بود.
دوبلینی‌ها حاوی پانزده تصویر از زندگی در پایتخت ایرلند است. جویس کودکان و بزرگسالان طبقه متوسط را زیر ذره‌بین قرار می‌دهد، افرادی مانند خدمتکاران، کارمندان دفتری، مدرسین موسیقی، دانش‌آموزان، مغازه‌داران و بازرگانان بدشانس. نویسنده این مجموعه را مانند آیینه‌ای ترسیم کرده است که ایرلندی‌ها می‌توانند خودشان را در آن مشاهده و بررسی کنند. در اکثر این داستان‌ها جویس از راوی از داستان مجزاست اما با آگاهی و احاطه بسیار زیاد این زندگی‌ها را با جزئیات کامل و دقیق برای خواننده به تصویر می‌کشد. به جای پیرنگ‌های پیچیده، این داستان‌ها طرحی از موقعیت‌های روزانه دارند که اتفاق خاصی را در بر ندارند؛ یک پسر به بازار می‌رود، یک زن برای جشن عید شیرینی می‌خرد، یک مرد پس از مدت‌ها دوستی را ملاقات می‌کند و نوشیدنی می‌نوشند… این موضوعات ممکن است به نظر عمیق نرسد اما شخصیت‌ها به شدت پرداخته شده هستند.
داستان‌های دوبلینی‌ها مشاهده قوی از خانه‌ها، قلب‌ها و افکار مردمی که زندگی آنها به واسطه‌ی فضا و روح دوبلین به هم پیوسته هستند. شخصیت یکی از داستان‌ها ممکن است نامی از شخصیت یک داستان دیگر ببرد و داستان‌ها معمولا زمینه‌های مشترکی دارند. این ارتباطات باریک، حس تجربه مشترک را می‌سازند و نقشه‌ای از زندگی دوبلین را برمی‌انگیزد که بعدها جویس در آثار بعدی خود بارها به آن رجوع می‌کند. زمینه‌های غالب در داستان‌های دوبلینی‌ها، زندان روزمرگی، تمایل به گریز و تقابل بین مرگ و زندگی هستند.
توضیحات خوبی در مورد هر کتاب می نویسید . تشکر