رمان کوتاه کنار دریا نوشته ورونیک اولمی، نمایش‌نامه‌نویس و رمان‌نویس فرانسوی است. کنار دریا اولین رمان این نویسنده است که در سال ۲۰۰۱ آن را نوشته است و در سال ۲۰۰۳ ترجمه انگلیسی آن منتشر شد. در سال ۲۰۰۲ ورونیک اولمی به خاطر کتاب کنار دریا موفق به کسب جایزه ادبی آلن فورنیه شد. کنار دریا توسط آوا قائمی به فارسی ترجمه شده است و انتشارات چترنگ آن را به چاپ رسانده است.
خواننده از همان خطوط ابتدایی و لحن روایت این کتاب کم حجم متوجه می‌شود که داستانی که پیش رو دارد یک داستان تلخ و ناراحت‌کننده است نه یک کتاب سرگرم‌کننده و مناسب برای تعطیلات کنار دریا! داستان از زبان مادری روایت می‌شود که به تنهایی و با مصیبت با دو بچه کوچکش زندگی می‌کند و از تعادل روحی برخوردار نیست. او افسرده است و این از غم نهفته در کلامش هویداست. او همچنین در طول کتاب اشاره می‌کند که مددکاران اجتماعی معتقدند او صلاحیت نگهداری از فرزندانش را ندارد.
داستان کنار دریا این گونه آغاز می‌شود که این مادر دو فرزندش را به سفری کنار دریا می‌برد. استان ۹ ساله و کوین ۴ ساله تاکنون دریا را ندیده‌اند و در واقع بنا به گفته‌های مادر، تاکنون به تعطیلات و مسافرت نرفته‌اند، پس او می‌خواهد حتما و به هر سختی که شده آنها به این سفر بروند و اصرار دارد که به آنها خوش بگذرد. در حالی که بچه‌ها میخواهند به خانه و مدرسه‌ی خود برگردند، از این هتل ارزان قیمت، کثیف و زشت خوششان نمی‌آید و دریای بی‌رنگ این شهر برایشان جذابیتی ندارد.
داستان پایان غم‌انگیزی دارد، پایانی که اولمی نویسنده کتاب، خبر آن را در روزنامه‌ها خوانده بود و آنقدر تحت تأثیر قرار گرفته بود که تصمیم گرفت کتابی با این موضوع بنویسد. اولمی قصد دارد توجه مخاطب را به این موضوع جلب کند که بیماری‌های روحی و روانی می‌توانند موجب بروز ناهنجاری‌های فکری و رفتاری شوند که حتی با غرایز انسانی نیز مغایر است.
